UNEVEN door Roos Put
In/Tolerance. Choreografie, concept en dans: Lonneke van Leth. Piano: Wolfert Brederode. Drums: Joost Lijbaart. Dans: Lola Mino en Marie Klime?ová. Schilder: Vincent de Kooker. Videomaker: Ad van Son. Gezien: gisteravond, Den Haag (Theater aan het Spui). Daar nog te zien: t/m 9 april.
28 april in Het Paard.
Wanneer het schilderij bijna af is, worden er pesterig enorme spetters verf tegenaan gegooid. Althans, die indruk wordt gewekt. Want de beeldende kunstenaar is weliswaar aanwezig op het toneel en hij schildert zijn koppen in verf op doek, maar de klodders vliegen er geprojecteerd tegen aan. Waarmee meteen duidelijk wordt dat twee disciplines, die van het klassieke schilderen en die van de hedendaagse videotechnieken, elkaar hier heel krachtig ontmoeten. Wonderlijk genoeg ontstaat door het ontmoeten van deze twee ongelijksoortige toch een boeiende visuele kruisbestuiving. Wat een prestatie genoemd kan worden, want de voorbeelden zijn legio waar het samenbrengen van uiteenlopende disciplines tot mislukkingen leidt.
In de nieuwe voorstelling In/Tolerance van Lonneke van Leth valt alles op zijn plek. En waar het in eerste instantie draait om het krachten meten, om het duel tussen muziek en dans, tussen beeldende kunst en dans, tussen bewegende en stilstaande beelden, blijkt uiteindelijk dat het bij elkaar brengen van disciplines een boeiende voorstelling tot gevolg heeft.
Waar Van Leth in eerste instantie een lyrisch duet aangaat met de melancholische pianoklanken (op toneel uitgevoerd door Wolfert Bredero) in dans van scherpe benen, hoekig dan wel wulps, zoekt zij daarna de confrontatie met de drums, bespeeld door Joost Lijbaart. En waar zij bij de pianoklanken vooral in de sfeer van de bewegingen aansluiting zoekt bij de kleur van de muziek reageert zij in haar dans direct op het ritme van de drums. Gaandeweg wordt het gezelschap uitgebreid met twee danseressen, Lola Mino en Marie Klime?ová. Waarna zich zowel voorspelbare als vrolijke en op sommige momenten zelfs grappige taferelen afspelen. Danseressen gunnen elkaar de ruimte niet en duwen elkaar letterlijk naar de randen want de ene wil meer aandacht dan de ander. Is het niet in mimiek of zang, of letterlijk jengelen en dus zeuren, dan wel in beweging.
Of er nu muziek wordt gecomponeerd, choreografieën gemaakt of kunst geproduceerd, aan elk artistiek product ligt een groot ego ten grondslag. Dat kan ook niet anders. Daarom is een dergelijke voorstelling, waar de choreografe aan alle disciplines en dus ego's evenveel ruimte en betekenis geeft, waar het gevecht der kunsten zich niet alleen voor het oog afspeelt maar ook tot ontwikkeling komt, moedig te noemen. Het geheel is dan ook meer dan de som der delen.
meer...
Naar vacature
Meer vacatures van Roos van Put