Helaas is deze vacature inmiddels waarschijnlijk verlopen

Jaco Groen, teamleider gastvrijheid in Van Wijckerslooth

Een interview met Jaco Groen, teamleider gastvrijheid in Van Wijckerslooth.

“Voor ieder die in een instelling woont is het eten superbelangrijk. Als het eten goed is hebben zij minder medicijnen nodig en minder zorg. Dat is mijn vaste overtuiging.”

Wie ben je?

Ik ben Jaco Groen, 46 jaar. Hoewel ik in een Leids ziekenhuis geboren ben woon ik al mijn hele leven in Katwijk, een plaats waar ik me thuis voel omdat de zee zo rustgevend is. Zodra ik op de boulevard loop kan ik de zorgen van me afzetten. Ik ben 22 jaar getrouwd, en heb twee dochters. Mijn vrouw werkt enkele dagen per week bij de ABN-AMRO bank. Een van mijn dochters is begonnen aan de opleiding tot HBO verpleegkundige op de Leidse Hogeschool en ze mag daar inmiddels een verkort traject volgen. Dat komt goed uit, want ze heeft een heel hoog streefdoel. De jongste zit in de vierde klas van de HAVO maar heeft haar hele leven slechts één droomwens geuit: rechercheur worden. Ik ben trots op hen. Ik kom namelijk uit een vissersmilieu, waar het niet gebruikelijk was dat je ging studeren. Dat mijn dochters zo ambitieus zijn vind ik prachtig.

Waar werk je?

Ik werk momenteel als ‘teamleider gastvrijheid’ in De Wijckerslooth te Oegstgeest, maar ik ben 27 jaar geleden begonnen op het diploma ‘instellingskok’ bij Huize St. Jeroen in Noordwijk. Ik was daar vijf jaar kok, twee jaar souschef en vijf jaar chefkok. Op een gegeven moment kwam echter het zogenaamd ‘ontkoppeld koken’ in de mode en heeft de organisatie gekozen voor aanlevering van kant en klare maaltijden. Mij werd toen de kans geboden me te heroriënteren. Ik greep die kans en wilde studeren. Mijn ambitie was om direct aan een HBO-opleiding te beginnen, maar ik scoorde een onvoldoende voor de toelatingstoets op het Nederlands. Ik liet me echter niet klein krijgen en heb een MBO-opleiding doorlopen om zonder toelatingsexamen door te kunnen stromen naar het HBO. Afgelopen jaar ben ik cum laude afgestudeerd bij de HBO facilitair management. Onderwerp: “Welke duwtjes in de rug kunnen stimuleren dat medewerkers in de kantooromgeving van Marente hun afval op de juiste wijze gaan scheiden?” Ik heb daarna een pilot opgestart in De Wijckerslooth: geen plastic verpakkingsbakjes meer rond de maaltijden, geen plastic rietjes, gescheiden afvalbakken voor GFT (Groente- Fruit en Tuinafval) en PMD (Plastic, Metaal en Drankkarton). Dit alles terwille van de CO2 reductie. Als manager facilitair heb ik inmiddels vrijwel alle locaties van Marente van de waarde van dit beleid weten te doordringen. Ik ben er blij mee dat jonge Marentenaren op kantoor en in de verpleging het allemaal met een zekere vanzelfsprekendheid uitvoeren. Dat is nodig: wij allen moeten onze verantwoordelijkheid nemen voor de redding van onze planeet.

Hoe komt het dat je in de ouderenzorg bent gaan werken?

Ik begon als jonge jongen op een soort ambachtsschool, die vier dagen werken combineerde met één dag leren. Die opleiding heb ik indertijd verkort doorlopen en er toen een kop van een jaar op gezet om het diploma van ’instellingskok’ te behalen. Al mijn vrienden verklaarden me voor gek toen ik daarna koos voor een baan in ‘Huize Jeroen’ te Noordwijk, omdat ik mijn fanatieke ‘voetballen op niveau’ in Katwijk niet wilde opgeven voor het extreem ongezonde avond- en nachtleven van de horeca. “Hoe kun je met een koksdiploma nu gaan werken in een instelling waar men alleen stamppot eet?”, vroegen ook mijn studiegenoten kritisch. Eerst haalde ik mijn schouders daarover op. Vijf jaar later, eenmaal 21 jaar, besloot ik echter toch om ’s avonds naast mijn instellingsbaan te gaan werken in een goed restaurant. Ik koos voor KW 106; een visrestaurant waar sterrenkoks werkten. Van hen heb ik in ruim tien jaar tijd heel veel geleerd: nieuwe kooktechnieken; ‘proeven’ (niet alleen met de smaakpapillen, maar ook met oren, handen en oog voor de ambiance); smaken combineren; mijn eigen gerechten uitbalanceren. Die nieuwe kennis gebruikte ik steeds ook ten dienste van het koken in Huize Jeroen. Terzijde: de instelling stond mij ook toe om wat meer ‘luxe producten’ te bereiden. Ik heb vanuit Marente zelfs driemaal meegedaan aan een landelijke wedstrijd voor instellingskoks. Twee maal won ik de eerste prijs voor ‘het beste menu in de zorg’. Het eerste menu was een tartaartje van tonijn, een langzaam gegaarde bavette en een soepje van rood fruit toe. Voor dat toetje had ik de borden laten beschilderen door mensen met een verstandelijke beperking. Ik ben namelijk een groot voorstander van een diverse, inclusieve samenleving. Die borden waren dus niet alleen origineel, maar stonden ook voor een waarde. Dat juist dít menu werd opgenomen in het menu van de leverancier vond ik eervol. Tijdens de wedstrijd waarbij ik tweede werd behaalde mijn toetje opnieuw de hoogste beoordeling. Die prijzen straalden natuurlijk ook af op Marente.

Twee jaar geleden heb ik met een collega vanuit Marente een “Kookboek voor kleinschalige woongroepen” geschreven en geproduceerd. Daar staat veel in; ook hoe je gezellig de tafel kunt dekken. Ik sta dan ook echt achter de kleinschaligheidsgedachte, die het zelfstandig koken door verzorgenden en verpleegkundigen met de bewoners propageert. Wel vind ik dat die zorgprofessionals dan tijdens hun opleiding ook weer iets moeten leren over voeding. Ook enkele kooklessen hebben ze nodig. Dat was vroeger toch ook een gewoon onderdeel van de verpleegopleiding?

Hoe werd je als man ontvangen in Marente?

Ik heb nooit enig positief of negatief commentaar gehad op mijn man zijn.

Op welke manier verschillen volgens jou mannen van vrouwen in de ouderenzorg?

Ik hoop niet dat ik nu alle vrouwen in Marente beledig, maar ik vind dat de vrouwen in de zorg nogal veel ‘beren op de weg’ zien, terwijl de mannen in de zorg vooral veel ‘knuffelberen’ lijken te zien. Vrouwen kunnen zo eindeloos praten over de vraag welke weg het beste is; daarbij vergeleken zijn mannen doorgaans ‘directe doeners’. Zij beginnen gewoon. Als zich een probleem aandient verzinnen ze daar wel weer wat op.”

Wie of wat heeft jou het meest geïnspireerd om in de ouderenzorg te blijven werken?

Allereerst is dat het contact met de bewoners. Een goede tweede is Marente als werkgever. Ik heb veel kansen gekregen en ben Marente daar dankbaar voor. Ik zou dit geluk om jezelf te mogen ontwikkelen in de nabije toekomst graag doorgeven aan jongeren met een afstand tot de arbeidsmarkt. Zo komen we tot een inclusieve organisatie. De facilitaire dienst van Marente heeft hen hard nodig; zíj willen graag werken en ik heb de juiste werkervaring en straks de juiste scholing om hen te coachen.

Waarop zal jij als je met pensioen gaat het meest tevreden terugkijken?

Graag zou ik nog de visie erdoor krijgen dat mensen met dementie in de laatste fase van hun leven gewoon mogen eten wat ze lekker vinden. En daarnaast hoop ik dat ik mezelf over 20 jaar ’s avonds nog steeds recht in de spiegel kan aankijken, als ik de vraag of ik die dag een verschil heb gemaakt voor enkele mensen in de laatste fase van hun leven oprecht met ‘ja’ heb kunnen beantwoorden.

Cecile aan de Stegge

• Onderzoeker/docent Lectoraat Verpleegkundige Intramurale Ouderenzorg bij hogeschool Leiden

Meer blogs en vlogs

Over Marente

Marente ondersteunt cliënten en mantelzorgers in de regio Duin- en Bollenstreek, Oegstgeest, Voorschoten en Leiden. En dat doen wij op hoogstpersoonlijke wijze.

meer...



Meer vacatures van Marente