Carrièrevrouw huisvrouw

Verschillende bloggende mama’s uitten in de afgelopen maanden hun twijfels. Moesten ze niet toch eens
‘echt werk’
gaan zoeken? Iets anders dan je alleen maar bezighouden met een beetje voor de lol bloggen en voor de kinderen zorgen? Links en rechts las ik een aantal van deze posts. Wanneer ik zin had liet ik een reactie achter. Zelf had ik namelijk net mijn vrijheden en verworvenheden verruild voor een betaalde baan. En het beviel mij voor geen meter… .

Hoewel ik in sommige posts wel eens wat liet doorschemeren, sprak ik nooit heel duidelijk over hoe het werken mij beviel. Dit kwam voornamelijk doordat ik nog een aantal maanden

‘moest’
tot aan wanneer mijn contract ophield. Mij er kritisch over uit laten, zou de situatie alleen maar lastiger maken. Ik schrijf deze post niet om mijn voormalig werkgever een trap na te geven. Die behoefte voel ik namelijk niet en een verhaal heeft twee kanten. Maar mensen die dichterbij staan wisten er van.

Inhoud van dit blog
Een lot uit de loterij
Vorig jaar
nam ik vol hoop afscheid van mijn dagen als huisvrouw. Mijn eerste toevallige sollicitatie was meteen raak. Ook al was ik er niet echt naar op zoek, het voelde als een lot uit de loterij! Ik zou het bloggen er gewoon naast blijven doen. In het weekend. Van het aantal moeders dat naast hun blog ook nog een gewone baan had, wist ik dat deze combinatie met wat planning best te doen viel. Bovendien zorgde het bloggen bij velen voor positieve energie.

Let it go
Achteraf vraag ik me af hoe ik aan het onrealistische idee kwam dat ik bloggen, 32 uur per week werken en 3 kinderen wel dacht te kunnen combineren. Dat ik n

kwam te zitten, was dan ook niet zo verwonderlijk. De enige manier om er mee om te gaan was door dingen los te laten. Ik accepteerde dat ik minder vaak kon bloggen, de groeiende lijn- die ik tot dan toe volgde- gewoon iets minder stijl liep en ik ook minder samenwerkingen kon doen. Want door tijdgebrek kon ik het ook allemaal niet meer waar maken.

Bloggen is een manier van leven
Maar mijn inspiratie werd er niet minder om. Voor buitenstaanders is bloggen misschien gewoon een uit de hand gelopen hobby. Maar voor mij is het een manier van leven. Ik mis het als ik het niet doe. Ik zit boordevol inspiratie en ideeën. Het enige waar het mij aan ontbreekt is tijd. En in de afgelopen periode aan daglicht. Want tegen de tijd dat ik ’s avonds thuis kwam, was het donker en kon ik geen foto meer maken of video schieten. Ik leefde voor de weekenden want dan kon ik eindelijk overdag foto’s maken. Een tutorial in elkaar flansen of in elk geval iets.

Paniek!
In de praktijk was ik vaker moe dan energiek in het weekend. De werkweek kostte zoveel energie dat ik in het weekend vaak nergens echt meer zin in had. Ik betrapte mij er zelfs op dat ik op zondagavond al in lichte paniek dacht “Morgen MOET ik weer… help!” Eigenlijk had ik echt nog een dag nodig tussen de zaterdag en zondag om bij te komen van de werkweek.

Waarom zou je werken?
Dit alles vond ik heel erg confronterend. Zo kende ik mijzelf totaal niet. Als er iemand is die alles aankan, dan ben ik dat wel. Als alleenstaande moeder met 2 kinderen had ik ook altijd 32 uur gewerkt zonder daar mijn hand voor om te draaien. Gelukkig zijn de tijden veranderd. Ik zit niet meer in die situatie. Ik woon allang niet meer 3 hoog achter maar in een vrij mooie buurt. Heb een zoals vele anderen in mijn straat een schoonmaakster en een man die ‘gewoon’ voldoende verdient waardoor ik niet betaald hoef te werken.

Als ik mijn blog niet had gehad
Beetje bij beetje kreeg ik steeds meer het gevoel dat ik mijzelf begon te verliezen. Van onverschrokken vrouw die de hele wereld aan kan naar persoon die het al moeilijk genoeg vindt om haar bed uit te komen en de nieuwe dag het hoofd te bieden. Waar ik privé genoeg uitdagingen had, miste ik op mijn werk die mogelijkheden. Het is niet echt uitdagend wanneer je hobby meer bezoekers trekt en een beter CMS systeem heeft dan de website op je werk waar je verantwoordelijk voor bent.

Ook kon ik door tijdgebrek niet altijd aan de groeiende vraag van mijn blog voldoen. Ik miste het contact met andere bloggers en had letterlijk en figuurlijk vaak het idee dat ik mijzelf maar ook andere bloggers voorbij liep. De bezoekers bleven komen. Dank jullie wel daarvoor. Uiteindelijk was het mijn liefde voor mijn blog ook wat mij er door heen sleepte. In mijn

hintte ik al vaag op een keuze maken ten aanzien van werken. De
was ontzettend goed om te beseffen waar mijn prioriteiten liggen.
Wat heb ik er van geleerd?
Sinds begin deze maand ben ik weer thuis. Als huisvrouw. En iedereen vind dat geweldig. Mijn oudste dochters misten het spelen met vriendjes en vriendinnetjes wat voorheen altijd gewoon kon. Maar ook het samen bakken, knutselen, winkelen, ijsje halen, boeken uit de bieb lenen en bezig zijn met ons blog. Bij ons is bloggen echt een moeder-dochter quality time momentje.

Maar waar was deze periode goed voor? Voor het extra geld heb ik het niet hoeven doen want dat ging allemaal naar
. Maar het is wel goed geweest om alles weer in perspectief te zien. We denken altijd dat het gras ergens anders groener is. Dat we op het werk weer eens een interessant gesprek op niveau hebben met een volwassene (Oh, de ironie van de praktijk).

Ik sluit niet uit dat ik in de toekomst misschien ooit ga werken. Recruiters hebben me al gevonden en ik heb al een aantal leuke gesprekken achter de rug. Maar ik weet nu wel dat de jaren van 32 uur per week werken, achter mij liggen. Als er iets is waar ik dan dankbaar voor ben, is het dat ik bij mijn voormalig werkgever de mogelijkheid kreeg om 24 uur te werken. En dat maakt een wereld van verschil! Ik weet nu dat ik (voorlopig) niet meer dan dat aantal uur wil werken.

En bloggen?
Toen ik werkte droomde ik er van het bloggen weer fanatiek op te pakken. Wat keek ik uit naar april. Dan zou ik het internet weer vol gooien met creatieve blogjes. Minimaal 2 per dag. De realiteit is dat ik er in de praktijk al vaak gewoon moeite mee heb er 1 te schrijven. En dan nog niet eens op vaste tijden. Vooruit werken gaat gewoon niet altijd en de vaste rubrieken ook niet.

Voorlopig ga ik er dan ook eerst voor zorgen dat er weer met enige regelmaat een blog van mijn hand online verschijnt. Dat het een mooie mengeling van internet vondsten, informatieve en persoonlijke blogs is. Zodra dat weer een beetje lukt, kijk ik wel welke rubrieken is in leven houd en van welke ik afscheid neem.

Nou dit is al met al een heel verhaal geworden. Maar voornamelijk mijn persoonlijk verhaal die ik deelde vanuit de behoefte om een en ander te verduidelijken. Niet om voor het karretje gespannen te worden van pro-thuisblijfmoeders en tegen werkende moeders of andersom. Dus ik hoop ook dat je als lezer hier zo mee om kan gaan want het delen was al lastig genoeg. Maar ik heb wel het gevoel dat ik er nu een streep onder kan zetten.

Volg jij mij ook al via 
, 
, 
,
,
 of 
?
by

You Might Also Like...

38 Comments

Linda
3 november 2016 at 10:49
In ieder zijn rugzak zit bagage.
Ik heb drie kinderen één uit een eerder huwelijk en twee met mijn partner nu.
Ik ben heel blij met mijn gezin.
Maar en daar komt het… Ik ben door de nieuwe relatie verhuisd. Had mijn eigen zaakje, verdiende mijn eigen geld en ik had mijn eigen vrienden. Ik dacht zoals ik in het leven sta grijp ik mezelf bij elkaar en begin opnieuw. Maar dat valt best tegen.

Mijn partner is chauffeur en daardoor ben ik veel alleen, twee kindertjes erbij gekregen en ik ben niet zo heel piep meer. Ook geen oude bok (42) maar ik moet zeggen het valt mij zwaarder dan ik dacht.

Heel langzaam bouw ik wat op maar het is op één of andere manier ook erg broos het brokkelt ook zo weer af.
Ik probeer wel te genieten hoe luxe het is dat er geen moeten op mijn schouders rust.
Maar het is ook niet dat we ons veel luxe kunnen veroorloven. En wat mij dan opvalt dat de buitenwereld wel gauw een beeld creëert. Bij school wordt goed opgelet nieuwe kleren, nieuwe schoenen enz.

Ik kom altijd met de fiets, ik woon dichtbij en ik vind het heerlijk om te fietsen. En ik zeg eerlijk ook dat ik voor die kleine stukjes het zonde van de benzine vind. Soms zijn er mensen die dan denken dat wij geen auto hebben. En dan denk ik, waarom trek ik mij dit zo aan?

Op één of andere manier maakt mij dat onzeker. Ik ben trots op hoe wij als gezin zonder geld zorgen er voor elkaar zijn. Maar soms die behoefte om je meer waard te voelen dat gevoel haat ik zo… In gevecht met mezelf… Ik geef mezelf nog twee jaar om volledig voor mijn kinderen te zijn en dan wil ik als doel “kinderen op school mama weer werken”.

18 mei 2016 at 19:07
Oh wat een herkenbare gevoelens. Ik ben inmiddels al veel langer thuis dan ik wilde en ik vind het fijn, sta heel erg achter mijn keuze maar soms… Pfff ik zou best wat vaker naar mijn werk willen gaan, de zooi thuis de zooi laten. Maar zoals je zegt, het gras is aan de andere kant altijd groener, welke keuze je ook maakt, en dat besef ik me maar al te goed.

IndeKinderschoenen
17 mei 2016 at 23:03
Wat fijn om te lezen, want ook ik denk er de laatste tijd aan om weer aan het werk te gaan na (nog maar) een jaar thuisblijfmoeder te zijn geweest. Maar ik twijfel nog heel erg hard. Dit artikel doet me weer beseffen dat ik niet de enige ben en dat het allebei goed is. En dat het gras inderdaad niet altijd groener is bij de buren.

17 mei 2016 at 15:01
Wat mooi geschreven Josan, vooral dat je schrijft over hoe je van alleenstaande moeder uiteindelijk naar deze situatie bent gegaan. Ik heb in een vergelijkbare situatie gezeten; wat is het moeilijk jezelf in die afhankelijke positie te bevinden. Maar wat brengt het ook veel mooie dingen, door zoveel bij de kinderen te kunnen zijn.

Blijf vooral schrijven wanneer lukt, ik geniet van je verhalen!
17 mei 2016 at 13:38
Wauw, heerlijk. Ik wou dat ik
meer...

Naar vacature

Meer vacatures van The Millennial Mom