Het verhaal Nicole
- Jeugd- en gezinsbegeleider Nicole
“Als jeugd- en gezinsbegeleider moet je stevig in je schoenen staan”
Opvoeden is echt het moeilijkste wat er is, volgens Nicole Veldhuis (47 jaar). “Ook al probeert een ouder het allemaal nog zo goed te doen voor z’n kind. Omstandigheden en gedrag maken soms dat mensen andere keuzes maken en de grip over zichzelf en de situatie (even) kwijt raken.” Als jeugd- en gezinsbegeleider komt ze in complexe situaties terecht waarin ze zelfstandig, direct goed en professioneel moet kunnen handelen. “Dus nee, ik raad je niet aan om direct na het behalen van je schooldiploma met dit beroep te beginnen. Naast een goede opleiding komt enige levenservaring zeker goed van pas.” Dan schiet ze in de lach. “Maar denk nou niet dat het alleen maar stress, kommer en kwel is in mijn werk. Bij de mensen waar ik thuis kom, is er ook ruimte voor plezier en humor. Ondanks moeilijke situaties, waar kinderen soms opgroeien, waarin sprake kan zijn van werkloosheid en schulden, van verslaving en huiselijk geweld, proberen we samen lichtpuntjes te zien en een positieve draai te geven aan dingen.” Nicole Veldhuis werkt al 28 jaar bij Aveleijn. “Zorg is me met de paplepel ingegoten, en ik geef het door. Mijn moeder was maatschappelijk werkster en mijn dochter werkt als ondersteunend begeleider bij Aveleijn. Al is het werk in deze sector zeker niet altijd makkelijk, het geeft me zoveel voldoening. Dit is mijn vak, dit is waar ik goed in ben en dit is waarin ik me wil blijven ontwikkelen.”Voldoen aan SKJ Kwaliteit Jeugd en Gezin
Nicole vertelt dat ze van plan is om de minor ‘Intensieve Ambulante Gezinsbegeleider’ te gaan doen. “Lijkt me prachtig. Maar eerst moet ik nog even mijn HBO-diploma halen.” Ze is derdejaars Social Work aan Saxion. “Ook een mooie opleiding hoor. Momenteel werk ik 24 uur bij Aveleijn en zo’n 20 uur per week besteed ik aan school. En ja, natuurlijk moest ik eerst wel wennen aan die combinatie. Vooral het maken van al die verslagen vond ik een uitdaging. Maar nu gaat het goed. Tegelijk realiseer ik me ook dat het gewoon noodzaak is om dit papiertje te halen, wil ik dit werk professioneel blijven doen. Ik werk in het jeugddomein volgens de norm verantwoorde werktoedeling en heb een voorlopige registratie in het SKJ Kwaliteitsregister op basis van mijn werkervaring en de opleiding die ik volg. Die voorlopige registratie betekent dat ik mijn HBO-diploma binnen vijf jaar moet halen. Zoals het er nu naar uitziet, gaat dit lukken. Voor m’n gevoel heb ik het zwaarste deel gehad.” Nicole denkt even terug aan de dag dat ze haar propedeuse mocht ophalen na afronding van het eerste studiejaar. “M’n zoon en dochter zijn allebei mee geweest. Ik zie nog voor me hoe trots ze op me waren…. onvergetelijk mooi.”Veiligheid en ruimte om te ontwikkelen
Sinds 2004 maakt Nicole deel uit van ambulant team Hengelo. “Het kind met de verstandelijke beperking waarvoor ik naar het gezin kom, staat altijd op de eerste plaats. En het gezin waarin dit kind opgroeit, is het systeem waarbinnen alles van invloed is op elkaar. Een probleem staat nooit op zichzelf. In de gezinnen waar we komen is meestal sprake van meervoudige en complexe problematiek. Mijn doel als jeugd- en gezinsbegeleider is om met de gezinsleden een situatie te creëren waarin het kind veilig kan opgroeien en zich kan ontwikkelen. Kijkend naar hoe sommige ouders met hun kinderen omgaan, denk je misschien dat ze weinig om hen geven. Maar,.. als het erop aankomt, en je praat bijvoorbeeld over uithuisplaatsing, merk je dat je aan hun meest kostbare ‘bezit’ komt. En ook kinderen blijven, hoe moeilijk de omstandigheden ook zijn, het liefst bij hun eigen ouders. Dus zoek ik dáár het eerst naar oplossingen om de situatie te verbeteren. Ik maak een plan van aanpak en zorg voor goede begeleiding. Momenteel bied ik directe zorgbegeleiding aan 12 gezinnen. Daar kom ik 1 á 2 uur per week, afhankelijk van de hulpvraag. Daarnaast geef ik indirecte zorg aan 8 gezinnen. Dat wil zeggen dat ik meedenk op afstand over de begeleiding van een kind. Omdat we veel zien en meemaken tijdens ons werk, is het goed dat we intervisie hebben bij Aveleijn. We bespreken casussen uit de praktijk. Aan de ene kant om met elkaar mee te denken over de beste oplossing en aanpak in bepaalde situaties, aan de andere kant om ervaring met elkaar te delen en te verwerken wat je zoal ziet en meemaakt.”Plan van aanpak
Als Nicole voor het eerst kennis maakt met een gezin waarin een kind woont dat begeleiding nodig heeft, maakt ze een probleem- en krachtenanalyse. “Ik heb dan al informatie over het kind doorgelezen en besproken met een collega die bekend is met de situatie. Maar ik moet ook zelf ervaren wat er speelt in het betreffende gezin. In die fase, die een paar weken kan duren, ga ik ook gesprekken aan met mensen in het netwerk rond dit gezin. Denk aan een onderwijzer die het kind goed kent of aan de jeugdcoach bij de gemeente die contact heeft met het gezin. Ik schrijf een plan van aanpak waarin ik prioriteiten geef aan veiligheidsdoelen en ontwikkeling. Met het kind en gezinsleden formuleer ik hulpvragen en dan gaan we aan de slag. Liefst zit ik in die fase zo min mogelijk aan tafel”, lacht Nicole. “Ik probeer kinderen juist even helemaal uit het eigen ritueel te halen. Ga graag even met ze naar buiten. Lekker wandelen in het bos. Tikkertje doen of mooie bladeren verzamelen. Ik merk dat mensen het vaak moeilijk vinden om zich te vermaken met iets zonder dat het geld kost. Gek, want vaak zijn dat de leukste dingen om te doen. Het vraagt wat van je creativiteit en het zet je in actie. Ondertussen observeer en onderzoek ik waar bepaald gedrag vandaan komt. De vraag; hoe kan ik bijdragen aan de veiligheid en ontwikkeling van dit kind, speelt steeds door m’n hoofd. En met de antwoorden daarop, gaan we samen aan de slag.meer...
Naar vacature
Meer vacatures van Aveleijn
Meer het verhaal Nicole vacatures